Zgodnie z prawem europejskim i Dyrektywą Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, umowy powinny być sporządzane prostym i zrozumiałym językiem, a konsument powinien mieć faktycznie możliwość zapoznania się ze wszystkimi warunkami umowy, gdzie wszelkie wątpliwości powinny być interpretowane na jego korzyść. Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby nieuczciwe warunki nie były zamieszczane w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami, a jeżeli jednak takie warunki zostają w nich zawarte, aby nie były one wiążące dla konsumenta, oraz zagwarantować, żeby umowa obowiązywała strony zgodnie z zawartymi w niej postanowieniami, pod warunkiem że po wyłączeniu z umowy nieuczciwych warunków może ona nadal obowiązywać. Sądy i organy administracyjne Państw Członkowskich muszą mieć do swojej dyspozycji stosowne i skuteczne środki zapobiegające stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Wskazane regulacje unijne jako podstawa prawna orzeczeń przeciwko bankom frankowym zostały potwierdzone wyrokami TSUE z dnia 14.05.2019 r. w sprawie C-260/18 („sprawa Dziubaków”) oraz polskiego Sądu Najwyższego z dnia 24.10.2018 r. o sygnaturze akt II CSK 632/1.